تعداد بازدید 1042 آلزایمر
نویسنده	پیام

baharsalehi ارسال‌ها : 315 عضویت: 8 /6 /1391 محل زندگی: اهواز سن: 26 تشکرها : 261 تشکر شده : 684

آلزایمر آلزایمر چمدانش را بسته بودیم با خانه سالمندان هم هماهنگ شده بود یک ساک داشت با یک قرآن کوچک ، کمی نان روغنی ، آبنات قیچی و کشمش و چیزهایی شیرین برای شروع آشنایی گفت: مادر جون ، من که چیز زیادی نمی خورم یک گوشه هم که نشستم نمیشه بمونم؟ دلم واسه نوه هام تنگ میشه! گفتم: مادر من ، دیر میشه ، چادرتون هم آماده است ، منتظرند گفت: کیا منتظرند؟ اونا که اصلا منو نمی شناسند! و ادامه داد: آخه اونجا مادرجون آدم دق میکنه ها! من که اینجا به کسی کار ندارم اصلا اوم ، دیگه حرف نمی زنم. خوبه؟ حالا میشه بمونم؟ گفتم: آخه مادر من ، شما داری آلزایمر می گیری همه چیزو فراموش می کنی گفت: مادر جون ، این چیزی که اسمش سخته رو من گرفتم ، قبول! تو چی؟ تو چرا همه چیزو فراموش کردی دخترکم؟! خجالت کشیدم ، حقیقت داشت ، همه کودکی و جوانی ام و تمام عشق و مهری را که نثارم کرده بود ، فراموش کرده بودم. اون بخشی از هویت و ریشه و هستی ام بود ، و راست می گفت ، من همه را فراموش کرده ام. زنگ زدم به خانه سالمندان و گفتم که نمی رویم توان نگاه کردن به خنده نشسته بر لب های چروکیده و نگاه مهربانش را نداشتم ساکش را باز کردم ، قرآن و نان روغنی و ... همه چیزهای شیرین دوباره در خانه بودند آبنات قیچی را برداشت گفت: بخور مادر جون ، خسته شدی هی بستی و باز کردی دست های چروکیدش رو بوسیدم و گفتم: مادر جون ببخش ، حلالم کن ، فراموش کن اشکش را با گوشه روسری اش پاک کرد و گفت: چی رو ببخشم مادر ، من که چیزی یادم نمیاد یعنی شاید فراموش می کنم! گفتی چی گرفتم؟ آل چی ... جل الخالق ، چه اسم هایی میذارن این دکترا روی درد های مردم! طاقت نگاه بزرگوار و اشک های نجیب و موی سپیدش را نداشتم در حالی که با دست های لرزانش موهای دخترم را شانه می کرد ، زیر لب می گفت: من که ندارم ولی گاهی چه نعمتیه این آلزایمر!! امضا : در نبرد بین انسان های سخت و روزهای سخت این انسان های سخت هستند که می مانند نه روزهای سخت.

دوشنبه 04 شهریور 1392 - 20:58

تشکر شده:

برای نمایش پاسخ جدید نیازی به رفرش (تازه سازی) صفحه نیست ، برای این کار روی تازه سازی پاسخ ها کلیک نمایید !