محققان مؤسسه پلی‌تکنیک فدرال لوزان (EPFL) سوئیس با همکاری "پیمان کرمی"، دانشمند ایرانی، یک هیدروژل جدید ابداع کرده‌اند که به بافت آسیب دیده می‌چسبد و با هدایت سلول‌های ترمیم‌کننده به ناحیه آسیب دیده، آن را برای مدت طولانی محافظت می‌کند.


وقتی که یک غضروف آسیب می‌بیند، نیاز به بیشترین کمک ممکن دارد. غضروف همانند دیگر بافت‌های نرم، خودش را بازیابی نمی‌کند؛ بنابراین هر آسیبی به این بافت، نیاز به مداخله پزشکی دارد. به همین دلیل محققان پیوسته به دنبال روش‌ها و مواد بهتر برای درمان آسیب‌های مرتبط با غضروف هستند و یکی از تکنیک‌هایی که آنها به تازگی به آن دست یافته‌اند، تزریق مواد هیدروژل حاوی داروهای مفید یا سلول‌های ترمیم‌کننده به نقاط آسیب دیده است.

مشکل این روش این است که هیدروژل‌های تجاری در دسترس، در هنگام حرکت بیمار در جای خود باقی نمی‌مانند. پزشکان باید از غشا برای نگهداری آنها در محل استفاده کنند و این غشاها باید بر روی بافت قرار گیرند. با این حال، ماده ابداعی محققان مؤسسه لوزان، به طور طبیعی به بافت نرم می‌چسبد. در حقیقت هیدروژل جدید که متشکل از ۹۰ درصد آب و یک ماتریس دو شبکه‌ای و یک شبکه فیبر است، حتی با وجود فشرده شدن یا کشش، از بافت جدا نمی‌شود.


"دومینیک پیولتی" (Dominique Pioletti)، یکی از سرپرست‌های تیم توسعه این هیدروژل توضیح داد: این چسبندگی مداوم به این دلیل است که ساختار شبکه دوگانه، انرژی مکانیکی ورودی را در سراسر هیدروژل توزیع می‌کند. اگر این ماده را با سلول‌های ترمیمی یا دارو همراه کنید، می‌تواند غضروف‌های آسیب دیده را درمان کند. هیدروژل ما ۱۰ برابر چسبنده‌تر از مواد موجود در بازار است و به لطف محتوای آب بالا، هیدروژل ما بسیار شبیه به بافت طبیعی است.

این محققان همچنین ثابت کرده‌اند که این هیدروژل می‌تواند به چند نوع بافت متصل شود. آنها در گام بعدی قصد دارند این هیدروژل را با عوامل مختلفی که معمولاً برای درمان استفاده می‌شوند و در برنامه‌های خاصی استفاده می‌شوند، همراه کنند.